ಬದುಕ ಪಯಣಕ್ಕೆ ಯಾವುದು ದ್ರುವತಾರೆ?

ಮಾತು ಭಾರವಾದ ಹೊತ್ತು..

ಮಂಡಿಯೂರಿ ಕುಳಿತಿದ್ದೇನೆ, ಮುಖಕ್ಕೆ ಅಂಗೈಯ ರಕ್ಷಣೆ;

ಎಷ್ಟೊಂದು ಮಾತಾಡಿಬಿಟ್ಟೆ!

ನಾಚಿಕೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ;ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮುಗಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಇನ್ನು ಹೊರಡುವ ಸಮಯ.

ಅತೃಪ್ತತೆಯ ವಿಷಾಧಯೋಗದ ಚಲನೆ.

ಅನಂತ ಆಕಾಶದೆಡೆಗೆ ಎರಡೂ ಕೈಚಾಚಿ ನಿಂತಿದ್ದೆ;

ಒಂದೇ ಒಂದು ಮಿಂಚು. ಕಂಡ ಮುಖ ಶಾಶ್ವತ;

ಒಪ್ಪಿ, ಹಂಬಲಿಸಿ, ಅಪ್ಪಿ,ಒಳಗೆಲ್ಲಾ ಜೀಕಾಡಿ..

ಕಣಕಣದಲ್ಲೂ ಮಿಂಚು ಸಂಚಾಗಿ ಸಂಚರಿಸಿ

ನನ್ನದೆನ್ನುವ ಲಯದಲಿ ತಾಳ ತಪ್ಪಿದ ಭಾವ.

ಭೂಮಿಯ ಪರಿಭ್ರಮಣಕ್ಕೆ ಬೆಳಕಿನೊಡೆಯನದೇ ಕುಮ್ಮಕ್ಕು;

ಆಸೆಬುರುಕಳು ನಾನು, ಬೀಳಲೇ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು

 ಬಿದ್ದೆ; ಇನ್ನೆಂದೂ ಏಳಲಾರದಂತೆ.

ಕಳೆದುಕೊಂಡದ್ದಕ್ಕೆ ಋಣಭಾರದ ಸಂಕಟವಿಲ್ಲ

ನನ್ನ ತಲೆಯಡಿಗೆ ನನ್ನದೇ ಕೈದಿಂಬು.

ಸ್ವರ್ಗದಲ್ಲಿ ದೇವಗಂಗೆ, ನರಕದಲಿ ಅವಳೇ ವೈತರಣಿ;

ಮುಖವಾಡಗಳ ಸಂತೆಯಲಿ ಸಹಸ್ರಾರು ಜಿಹ್ವೆಗಳು

ವಾಸುಕಿಯ ವಜ್ರಕ್ಕೆ  ಕಾರ್ಕೋಟಕ ವಿಷದ ಬೇಲಿ.  

ಪುಣ್ಯ ಕೈಚಾಚಲಿಲ್ಲ, ಬಂಧ ಬೆಸುಗೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ.

ಪೂರ್ಣಾಹುತಿಯಲ್ಲಿ ಅವತರಿಸಿತು ಆ ವಿಶ್ವಾಮಿತ್ರ ಹಸ್ತ!

.

ಬದುಕ ಪಯಣಕ್ಕೆ ಯಾವುದು ದ್ರುವತಾರೆ?

ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಕಾಡಹಾದಿ; ನಡೆದುಬಿಡುತ್ತೇನೆ.

ಹೆಚ್ಚು ದೂರವಿಲ್ಲ; ಎದೆಯ ಇಬ್ಬನಿಗೆ ಮಿಣುಕುಹುಳದ ಕಾವಲು.

ಒಂಟಿಪಯಣದಲ್ಲಿ ಶಬ್ದ ಸಂತೆಯಿಲ್ಲ;ಕಣ್ಣೀರಿಗೆ ಕಳವಳವಿಲ್ಲ.

ಒಳಬೆಳಕಿಗೆ ಲೋಕ ಪರಿಧಿಗಳಿಲ್ಲ.

’ನಿನಗೆ ನೀನೆ ಗುರು’ ಕವಿವಾಣಿ ನಂಬಿದ್ದೇನೆ; ಅದೀಗ ನನ್ನದು..